Paardenbloem (Taraxacum officinale)

een veelvoorkomende plant, nu overal in bloei. Het spreekt haast vanzelf, dat ze ook in de tuin in grote aantallen te vinden zijn. En dat is goed voor de honingbijen, die er zowel nectar als stuifmeel van afhalen. Voor een kilo paardenbloemhoning, moet een bijenkolonie, ongeveer 100.000 vluchten uitvoeren. Paardenbloemhoning heeft een sterke smaak, is goudgeel en stroperig. Ook hommels e.a. insecten bezoeken de bloemen graag. De paardenbloem kan aangemerkt worden als een vergeten groente. Het blad wordt voor een poosje met aarde bedekt. Dit heet bleken. De bedoeling hiervan is dat de bittere smaak eraf trekt. De sla wordt dan wit en als molsla voor de verkoop aangeboden. Vroeger schijnt men ook molshopen nagezocht te hebben, om deze sla te vinden. De bladeren kunnen door salades en gekookt worden als spinazie. Verder maakte men van de bloemen, wijn en jam. Van de gedroogde en geraspte wortel, kan koffie getrokken worden.
Medicinale eigenschappen zijn: aansterkend, bloedzuiverend, eetlust opwekkend, spijsvertering- en galsecretie bevorderend, laxerend, urinedrijvend, vitamine C aanvullend.
Als cosmetica zou een masker, gemaakt van verse bladeren, de huid hydrateren en daardoor verjongen. Een tinctuur van de bloemen verbleekt sproeten en ouderdomsvlekken.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden in Rusland en in het Duitse Rijk rubber uit paardenbloemen gewonnen. In 1942 had Auschwitz, hiervoor een proefstation waarbij 150 tot 250 dwangarbeiders werden ingezet.